Odeszli twórcy, mający związki z Sejneńszczyzną

Sejny.net

06/02/2022 07:06

3 lutego zmarli Maria Nurowska i Jarosław Marek Rymkiewicz. Pisarka i biografka urodziła się w gminie Giby, poeta, pisarz i eseista uwiecznił Sejny i okolice w swojej najbardziej znanej powieści.

W wieku 77 lat zmarła Maria Nurowska, autorka licznych powieści o silnych postaciach kobiecych, a także zbeletryzowanych biografii agentki brytyjskiego wywiadu Krystyny Skarbek, czy córki generała Józefa Dowbor-Muśnickiego, Janiny Lewandowskiej oraz biografii pułkownika Ryszarda Kuklińskiego i generała Władysława Andersa.

W Wikipedii jako miejsce urodzenia pisarki widnieje Okółek w gminie Giby. Jej ojcem był pracujący na Suwalszczyźnie leśnik Stanisław Rudziejewski, kawaler orderu Virtuti Militari, który znał osobiście Krystynę Skarbek i miał jej pomagać podczas okupacji. W wywiadach Nurowska wspominała wczesne dzieciństwo spędzone w leśniczówce w Przekopce lub Przykopce (jak powiedziała, tablica z nazwą miejscowości miała na obu stronach inny napis), a następnie przeprowadzkę do Augustowa.

W wieku 86 lat odszedł poeta Jarosław Marek Rymkiewicz, laureat nagrody Nike z 2003 roku za tomik "Zachód słońca w Milanówku", najbardziej bodaj znany z wydanej w drugim obiegu powieści "Rozmowy polskie latem roku 1983". Jej bohaterami jest grupa wczasowiczów z pensjonatu nad Wigrami, której letni czas upływa na trosce o kraj pod rządami komunistów.

Jednak miąższem powieści są sprawy lokalne, wycieczki, rozważania nad historią Sejn, Suwałk i okolic, twórczy proces pana Mareczka, którego w snach i wyobraźni nawiedzają sejneńska hotelarka pani Fliegeltaub, królowa węży Egle, czy pani dziedziczka z Burbiszek, postaci luźno nawiązujące do realnie żyjących w przeszłości, lub wręcz baśniowe.

Fragment "Rozmów polskich latem roku 1983" J. M. Rymkiewicza:

- A pamięta pan - pyta pani Irka, kiedy między koronami drzew ukazuje się wprzód jedna, a potem i druga wieża sejneńskiego kościoła - jak przed trzydziestu laty wyglądały Sejny?

- Pamiętam - mówi pan Mareczek - że gąsior uszczypnął mnie w łydkę.

- Wyglądały - mówi pan Rysio - akurat tak jak dzisiaj. Sejny się nie zmieniają i to jest cud, za który powinniśmy co niedziela dziękować w tym kościele Bogu.

- Ale w ostatnich dwóch, trzech latach - mówi pan Mareczek - jakby trochę podupadły. Regres cywilizacyjny jest jednak widoczny. Nie tylko zresztą w Sejnach, bo w Warszawie także.

- Tak, trochę podupadły - przyznaje pan Rysio. - Ale w swojej istocie są wciąż takie same. Dwieście, trzysta lat temu też były takie same. Zdaje się, że Bóg już kilkaset lat temu przeniósł Sejny do wieczności.

Fot. Wikipedia