Tajemnica Bożego Ciała

Jak święto obchodzono w Sejnach 19 lat temu i dawniej.

Boże Ciało to święto stare, obchodzone w kościele powszechnym od 1264 roku. Od średniowiecza zdążyło obrosnąć w ludowe obyczaje, nadające uświęcającą wartość wszystkim detalom. Kwiaty i gałązki brzozy z ołtarza po dziś dzień służą ludziom do ochrony domostw, choć często w rodzinach nie przetrwała pamięć, przed czym poświęcona zieleń ma chronić, przed pożarem, czy uderzeniem pioruna.

Trasa procesji nie zawsze wiodła dwiema odnogami ulicy Piłsudskiego. Kiedy władza krzywo patrzyła na rozmodlonych wiernych, procesja omijała ratusz. Pierwsza trasa prowadziła ul. Emilii Plater, przez Zawadzkiego z powrotem do kościoła. Późniejsza wiodła ulicą 22-Lipca, Głowackiego, potem Grodzką i Przyrzeczną.

Ołtarze zawsze obowiązkowo były. Jeszcze 20 lat temu ich budowa była zajęciem stale tych samych rodzin. Materiał stanowiło to, co w domu: stoły, dywany, świeczniki, święte obrazy (ze Świętą Rodziną, Ostatnią Wieczerzą, Jezusem Miłosiernym i inne), drzewka brzozowe i wazony z kwiatami. Nie do pomyślenia były drukowane banery, czy plansze.

Ołtarz pod domem przy Piłsudskiego 11 (przed sklepem z fajerwerkami, dawniej - z dewocjonaliami) budowano co najmniej od ok. połowy lat 80, a do końcowego efektu przyczyniali się też kuzyni, sąsiedzi i znajomi. Twórczyni ludowa Eugenia Kubrak rowerem przywoziła ze swego ogrodu w Grudziewszczyźnie kwiaty do jego ozdoby.

W jej pamięci zachowało się inne przeznaczenie zrywania gałązek brzozowych z ołtarzy - miały one chronić pola od rycia kreta, dlatego należało je wtykać w wyloty krecich nor. Od pożaru chronić miał z kolei obrazek Świętej Agaty, od pioruna – świeca gromniczna.

Fot. 2005 r., E. Kubrak pomaga ozdabiać kwiatami ołtarz przy ul. Piłsudskiego 11, obok - hotel Skarpa przed rozbudową.